Οι διαταραχές άγχους αποτελούν σήμερα το συχνότερο σύμπτωμα που οδηγεί τα άτομα στην πόρτα του ειδικού, νευρολόγου συνήθως αρχικά, ψυχιάτρου και τέλος του ψυχολόγου. Είναι οι ρυθμοί της ζωής, είναι οι απαιτήσεις, είναι ότι τα συμπτώματα είναι τόσο έντονα για να τα αγνοήσουμε, αν υπάρχει κάτι που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε είναι ότι όλοι έχουμε νιώσει, αυτό το συναίσθημα του άγχους. Όσο βασανιστικό κι αν το θεωρούμε, το άγχος αποτελεί έναν απαραίτητο μηχανισμό επαγρύπνησης, μια μορφή προετοιμασίας απέναντι στον κίνδυνο. Μέσω μιας σειράς ανώτερων λειτουργιών του εγκεφάλου, μαθαίνουμε να ερμηνεύουμε ορισμένα ερεθίσματα ως δυνητικά επικίνδυνα για την επιβίωσή μας, ενίοτε όχι με την πραγματική αλλά με τη μεταφορική έννοια του όρου επιβίωση. Όταν λοιπόν δεχτούμε κάποιο τέτοιο ερέθισμα, ο εγκέφαλος μας δίνει στο σώμα μας την εντολή να προετοιμαστεί για δράση. Έχουμε ένα αίσθημα ανησυχίας, οι αισθήσεις μας οξύνονται, οι παλμοί της καρδιάς μας αυξάνονται και το σώμα μας είναι «έτοιμο για δράση». Σύμφωνα με τα παραπάνω, το άγχος είναι μια φυσιολογική κατάσταση ετοιμότητας του οργανισμού μας. Το προβληματικό της κατάστασης αυτής δημιουργείται όταν ερμηνεύουμε ως επικίνδυνα, ερεθίσματα που δεν είναι επικίνδυνα, όταν τα ερεθίσματα αυτά δεν είναι πραγματικά αλλά προϊόντα της υπερβολικής ανησυχίας μας ή όταν το άγχος που εκλύεται είναι δυσανάλογα υπερβολικό για το ερέθισμα που το προκάλεσε. Στις περιπτώσεις αυτές μιλάμε για παθολογικό άγχος. Όταν το παθολογικό άγχος γίνει ένα σταθερό κομμάτι της συμπεριφοράς μας, μιλάμε για αγχώδεις διαταραχές. 

Το βασικό σύμπτωμα του παθολογικού άγχους είναι ο φόβος, ο οποίος συνοδεύεται από υποκειμενικές, αλλά και αντικειμενικές εκδηλώσεις. Οι υποκειμενικές εκδηλώσεις είναι κυρίως συναισθηματικής φύσεως – αισθήματα ανησυχίας, εγρήγορσης, αγανάκτησης, τάσης φυγής, και γνωστικής φύσεως – σκέψεις, τρέλας, επικείμενης καταστροφής. Οι αντικειμενικές εκδηλώσεις περιλαμβάνουν ταχυκαρδία, «φτερουγίσματα» ή πόνο στο στήθος, αίσθημα κόμπου στο λαιμό. Οι εκδηλώσεις αυτές στις καταστάσεις παθολογικού άγχους είναι εξαιρετικά έντονες σε ένταση και διάρκεια, με αποτέλεσμα η ζωή του ατόμου να αποκτά έναν αφόρητα δυσλειτουργικό χαρακτήρα.

Τόσο το «ενοχλητικό» άγχος, όσο και το παθολογικό, δηλητηριάζουν τη ζωή μας. Πώς; Επειδή το επιτρέπουμε! Αγνοώντας ή αποφεύγοντας να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά που μας βασανίζουν, στερούμε από τον εαυτό μας το σπουδαίοτερο δικαίωμα του ατόμου στη ζωή, αυτό της ψυχικής ηρεμίας.

Η δύναμη βρίσκεται στην απόφαση να ζητήσουμε βοήθεια….