Μητέρα….: ρόλος; ιδιότητα; κλήση; φυσική εξέλιξη; θείο δώρο; Τι;

Τι να γράψεις για την μητέρα; Την μητέρα που μέσα στα χρόνια αγνοήθηκε, υποτιμήθηκε, υπερτιμήθηκε, θεωρήθηκε δεδομένη, απαραίτητη, περιττή, που χιλιάδες τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για να την περιγράψουν, για να την τιμήσουν ακόμα και για να την χρησιμοποιήσουν.

Η σημερινή της γιορτή είναι μία ευκαιρία να την αναλογιστούμε χωρίς κλισέ, στεγανά, κοινωνικούς χαρακτηρισμούς και πολιτικά ορθούς λόγους. Είναι μία μέρα να τη σκεφτούμε μέσα από τα μάτια του παιδιού της….Του παιδιού της που μένει πάντα παιδί σε όποια ηλικία είναι και έχει την ανάγκη της τόσο έντονη σε κάθε στιγμή, στάδιο και σημείο της ζωής του. Απλά με διαφορετικές εκφράσεις…Ναι με διαφορετικές εκφράσεις. Ούτε καν με διαφορετικό τρόπο…

Γιατί ο τρόπος κατά βάθος είναι πάντα ο ίδιος.

Ένα «παιδί» έχει πάντα ανάγκη την μητέρα του.

Την μητέρα του που θα του προσφέρει απλόχερα, ανιδιοτελώς, ασταμάτητα, ακούραστα και με την ίδια δύναμη και ένταση την αγάπη της.

Την μητέρα του που θα αγκαλιάζει και θα χειροκροτεί κάθε πρωτοβουλία, κάθε βήμα, κάθε λάθος, χωρίς να αφήνει ούτε στιγμή να φανεί η αγωνία της, που θα απλώνει το αόρατο δίχτυ ασφάλειας και που είναι εκεί να παρηγορήσει με τον μοναδικό της τρόπο κάθε στραβοπάτημα.

Την μητέρα που αποδέχεται το παιδί της για αυτό που είναι, που θαυμάζει την διαφορετικότητα και που κάνει κάθε τι αλλιώτικο και παράταιρο να δείχνει ξεχωριστό.

Την μητέρα που μπροστά της πάντα ξεγυμνώνεσαι γιατί ξέρεις πως είναι εκείνη που δεν θα σε κρίνει μα με ένα τρόπο μαγικό θα φωτίσει το δρόμο που πρέπει να πάρεις για να βγεις πάλι στην επιφάνεια.

Γιατί είναι εκείνη που από την ώρα που ήρθε στον κόσμο το παιδι της ηξερε πως όλα άλλαξαν.  Πως ναι αγαπάει τον εαυτό της και «οφείλει» να τον προσέχει, πως εντάξει «το παιδί έχει και πατέρα», πως «είναι και πολύ καλή στη δουλειά της», τα ήξερε όλα αυτά, μα δεν ξανά κοιμήθηκε, δεν ξανά ξέγνοιασε, δεν ξανά έφαγε «σαν άνθρωπος», δεν ξανά βάφτηκε στολίστηκε όπως πριν…..

Γιατί για εκείνη τίποτα άλλο δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από το παιδί της.

Γλυκείες μανούλες που σήμερα γιορτάζουμε…Θα υπάρχουν πολλές στιγμές που θα αισθάνεστε πως αποτυγχαίνετε, στα μάτια, στην καρδούλα και στο μυαλό των παιδιών σας όμως είστε οι καλύτερες μητέρες του κόσμου….δεν χρειάζονται τίποτε άλλο από την αγάπη, την αποδοχή, την εμπιστοσύνη και την αγκαλία σας!!

Αφιερωμένο στην Εύα μου που με πρωτοέκανε μανούλα, και στην Ηλιάννα μου που μου θύμισε σήμερα με το δώρο της ότι κάνω τις καλύτερες αγκαλιές!

Έρρικα Τσιτιμάκη 

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας