Oι σημερινοί γονείς είμαστε στ’ αλήθεια πολύ μπερδεμένοι και πολύ φορτισμένοι σε σχέση με το ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος μας. Όταν σκεφτούμε αρχικά τι συγκροτεί την γονεϊκή ταυτότητα πολλά μπορεί να μας έρθουν στο μυαλό. Τα δικά μας προσωπικά βιώματα μας πρώτα πρώτα. Αν είναι καλά, θέλουμε να τα επαναλάβουμε, αν είναι κακά,  θέλουμε να τα αποφύγουμε. Ένα άλλο δομικό υλικό της ταυτότητας μας σαν γονείς είναι οι προσδοκίες μας για τα παιδιά μας. Το γνωστό «Θέλω για το παιδί μου το καλύτερο. Ξέρω εγώ καλύτερα». Μας καρφώνεται για παράδειγμα ότι η κόρη μας πρέπει να κάνει γαλλικά. Μα δεν της αρέσουν τα γαλλικά. Μιλάει κανένας άλλος όχι, αλλά μου είπανε πως τα γαλλικά πανεπιστήμια είναι πολύ καλά και γιατί να μην έχει και αυτήν την δυνατότητα. Εγώ ήθελα ένα παιδί που να του αρέσει ο αθλητισμός, πως γίνεται να μην αρέσει στο γιο μου;

Ίσως ο καλύτερος τρόπος να διαμορφώσουμε μία πιο λειτουργική και αποτελεσματική, για τα παιδιά μας, ταυτότητα σαν γονείς είναι να αναλογιστούμε ποια είναι τα σημερινά παιδιά για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και τι γονείς χρειάζονται. Είναι τα παιδιά του διαμερίσματος, όχι της πλατείας. Είναι τα παιδιά τεχνολογίας. Είναι τα παιδιά της ανασφάλειας σωματικής, εργασιακής. Είναι τα παιδιά της κρίσης και της αβεβαιότητας.

Με αυτό ως αρχικό γνώμονα μπορούμε να συμπεράνουμε πως η ανάγκη των παιδιών μας σήμερα είναι να έχουν γονείς πρώτα απ΄ όλα παρόντες. Ο γονιός χρειάζεται να εμπλέκεται ενεργά στη ζωή του παιδιού του. Να ενδιαφέρεται να μάθει πώς περνά τη μέρα του, ποιοι είναι οι φίλοι του, τι του αρέσει. Να διαθέτει χρόνο για συζήτηση, αλλά και χρόνο για να συμμετέχει ως φυσική παρουσία στις δραστηριότητες του παιδιού, στις γιορτές του σχολείου, στα καλέσματα των φίλων του κτλ. Να είναι όχι απλά φυσικά παρόν (αλλά να κοιτάζει τις δουλείες του στο ταμπλετ) αλλά και ουσιαστικά. Τα παιδιά μας σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζονται γονείς που ακούν. Ουσιαστικός γονιός είναι ο γονιός που μπορεί να ακούει χωρίς να παρεμβαίνει. Που έχει την υπομονή και την επιμονή να δίνει χρόνο στην προσεκτική ακρόαση του παιδιού του.  Είναι αυτός που ακούει χωρίς να κατακρίνει τα συναισθήματα του παιδιού του. Χρειάζεται συχνά να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι δεν είμαστε γονείς για να υπαγορεύσουμε στα παιδιά μας τι πρέπει να αισθάνονται. Είμαστε γονείς να τους δείξουμε, διδάξουμε τρόπους να το εκφράσουν. Τρόπους λειτουργικούς για τα ίδια και για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Αυτό που επιθυμούμε να προσπαθήσουμε  να ρυθμίσουμε δεν είναι τα ίδια τα συναισθήματα, είναι η ανεπιθύμητη συμπεριφορά που πηγάζει από αυτά. Εξίσσου σημαντικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης γονεϊκή ταυτότητας είναι η δεκτικότητα. Η σχέση γονιού–παιδιού χρειάζεται να είναι μια σχέσης αποδοχής. Κάθε σχέση αγάπης χρειάζεται να βασίζεται στην αποδοχή χωρίς όρους. Μια σχέση αποδοχής με όρους δεν είναι γνήσια σχέση αγάπης. Ο αποτελεσματικός γονέας υπερβαίνει την δική του συναισθηματική ανασφάλεια και με συνεχή υποστήριξη, βοηθά τα παιδιά να επιλέγουν το βέλτιστο για αυτά. Σαν γονείς μαθαίνουμε τα παιδιά μας το «σωστό» κυρίως με το να αποτελούμε το φωτεινό παράδειγμά του, όχι με τα λόγια μας. Και σαν φωτεινά παραδείγματα οφείλουμε να εφαρμόζουμε πρώτα οι ίδιοι όσα ζητάμε από τα παιδία μας, έτσι ώστε να αποτελούμε ένα θετικό πρότυπο γι’ αυτά. Μη ξεχνούμε άλλωστε πως τα παιδιά έχουν έναν εκπληκτικό τρόπο να γίνονται αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε αυτά. Επομένως επικοινωνώντας στο παιδί σας ότι είναι προορισμένο για το καλύτερο, είναι πολύ πιθανό αυτό να λειτουργήσει για το ίδιο σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Κλείνοντας θυμίζω πως σε μία κοινωνία που δοκιμάζεται ως προς τις συναισθηματικές τις αντοχές, τα παιδιά έχουν ανάγκη από γονείς χαρούμενους. Ο γονιός δεν είναι μόνο γονιός. Είναι σύντροφος, φίλος, παιδί, συνάδελφος. Ο γονεϊκός ρόλος απορροφά σημαντικό μέρος του χρόνου και της ενέργειας ενός ενηλίκου, δεν πρέπει ωστόσο να απορροφά όλο του τον χρόνο. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι το παράδειγμα ενός τέτοιου γονιού μακροπρόθεσμα δεν αποβαίνει προς όφελος του παιδιού, ούτε αποτελεί θετικό πρότυπο για τη δική του ενήλικη ζωή. Δεν φταίει το παιδί μου αν εγώ έχω κούραση, ένταση, νεύρα, κακή μέρα στη δουλειά. Και τι εννοώ δεν φταίει. Δεν φταίει αν με βλέπει να αντιδρώ έτσι στις δυσκολίες και μετά αντιδράσει και εκείνο έτσι. Δεν φταίει αν κατά βάθος θυμώνει και απογοητεύεται που με βλέπει έτσι και αργότερα το εκδηλώσει αυτό με θυμό και αντίδραση. Έχουμε χρέος λοιπόν τόσο στους εαυτούς μας, όσο και στα παιδιά μας να μας προσέχουμε έτσι ώστε και να απολαμβάνουμε τη ζωή και τη ζωή μαζί με τα παιδιά μας.